Γιώτα Ανδριάκαινα – Giota Andriakaina

Γιώτα Ανδριάκαινα-Giota Andriakaina

Το Αχ! των αχ-χρηστων

Μάιος 2019

Το έργο σας είναι αυτοαναφορικό, αυτό ήταν το σχόλιο που έκανε ένας γενναιόδωρος ιστορικός τέχνης ο οποίος είδε τα έργα που παρουσίασα στη βιτρίνα του ΟΤΕ τον Απρίλιο του 2017.

Πράγματι δίκιο είχε, τα κλώστινα πορτραίτα απεικόνιζαν τρία αγαπημένα μου πρόσωπα. Τα έργα αυτά τα δούλεψα σε μια περίοδο κατά την οποία με απασχολούσε το έργο των Ιμπρεσιονιστών, οι οποίοι, όπως λέγεται, ουδέποτε κατέληξαν σε μια κοινή προγραμματική διακήρυξη διότι πίστευαν ότι ο καλλιτέχνης είναι δημιουργός εικόνων και η μόνη άποψη που έχει, είναι η απόσταση από κάθε άποψη.

Μπορεί αυτή η δουλειά να ήταν αυτοαναφορική, αλλά έγινε αφορμή για να ξεδιπλωθούν μυριάδες αφηγήσεις. Οι θεατές συνομίλησαν με τα έργα της βιτρίνας και το αποτέλεσμα αυτής της διαλογικής σχέσης ήταν τα υφασμάτινα πορτραίτα και τα ηχοτοπία με τις φωνές τους που φιλοξενήθηκαν στο Τσαρσί Χαμάμ της Μυτιλήνης τον Αύγουστο του 2018.

Σήμερα, στο Μπέη Χαμάμ, οι τρεις αγαπημένες μου επιστρέφουν εκεί απ΄ όπου ξεκίνησαν το ταξίδι τους και έτσι τελειώνει η περιπλάνησή τους.

Κατά την τελευταία τους θαλάσσια διαδρομή περισυνέλεξαν ό,τι συνάντησαν.

Εκτίθενται εδώ δίπλα σε σεντόνια σχισμένα, κορδόνια μπερδεμένα, σίδερα σκουριασμένα, ξύλα πολυκαιρισμένα, αντικείμενα ασυνάρτητα, ρούχα ταλαιπωρημένα, κουρέλια.

The Ah! moment in the life of Useless ‘things’

May 2019

Your work is self-reflexive, this was the generous comment made by an art historian who saw my installation in the window of the OTE building in April 2017.

He was indeed right, the thread portraits represented three beloved persons of mine. I worked on them at a time when I was influenced by the Impressionists, who, it is said, never announced a shared manifesto on their art, believing that each artist is a creator of images and that his only opinion should be to refrain from any opinion.

This work may well have been self-reflexive, but it gave rise to a myriad of narrations. Visitors conversed with the works in the window, and the result of this dialogue was the cloth portraits and the aural landscapes with their voices which were presented at Ҫarşi Hamam on Mytilini in August 2018.

Today, at Bey Hamam, my three beloved ones end their wanderings and return to their point of departure.

They collected everything they met on their last sea route.

They lie here, among torn sheets, tangled laces, rusty iron, age-worn wood, disparate objects, threadbare clothes, rags.