Μαρία Γαλαζούλα – Maria Galazoula

Σπούδασε ζωγραφική στο τμήμα των Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αποφοίτησε το 2013. Το 2011 παρακολούθησε το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών Eράσμους στο Βρότσλαβ της Πολωνίας. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Έχει αποσπάσει το 3ο βραβείο στην TRAnSΗformation-Περιττά Περίτεχνα | Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας & Κλιματικής Αλλαγής | Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Αθηνών. Έργο της ανήκει στη συλλογή του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.

Το ζήτημα της υλικότητας του μαλλιού ως ένα πρωτογενές και καθημερινό υλικό είναι ο πυρήνας της δουλειάς μου. Δίνεται έμφαση στη συμβολική αξία του υλικού, καθώς πρόκειται για ένα υλικό που είναι φορτισμένο με εμπειρίες. Το μαλλί είναι ένα μέσο που δημιουργεί ένα συγκεκριμένο περιβάλλον επικοινωνίας και αποτελεί στοιχείο της ανθρώπινης ταυτότητας, της ανθρώπινης ιστορίας, του ανθρώπινου πολιτισμού και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Το ζωικό παράγωγο μετατρέπεται μέσω της εικαστικής δημιουργίας, σε υλικό που αποκτά αφηγηματική διάσταση μεταδίδοντας έννοιες, εικόνες, βιώματα και αποκτά ένα ξεχωριστό νόημα που έγκειται κυρίως στη σχέση του με τον άνθρωπο. Η ίδια η ύλη του μαλλιού αποτελεί το θεμελιώδες μέσο για τη δημιουργία έργων που παρουσιάζουν διττό χαρακτήρα. Λειτουργεί αφενός ως ένα πρακτικό εργαλείο που «χρωματίζει» επιφάνειες, αφετέρου ενέχει μια αυτοαναφορικότητα, που όχι μόνο συνδράμει στην αφήγηση και στην εξέλιξή της αλλά αποτελεί και μέρος της.

Εμπλέκομαι σε ένα διάλογο με την κουλτούρα του παρελθόντος και προσπαθώ να μελετήσω τις ιδιότητες του υλικού με πολλαπλούς τρόπους: Στα έργα δυο διαστάσεων με την τεχνική του «κεντήματος» όπου το μαλλί με τη βοήθεια της βελόνας διεισδύει στο χαρτί και στο ύφασμα υποδηλώνοντας μια μορφή βίας, σχηματίζοντας αφηρημένες συνθέσεις με φόρμες και γραμμές, αφήνοντας ορατά κενά θέασης της αρχικής επιφάνειας του χαρτιού ή του υφάσματος που άλλοτε προβάλλεται ο ογκομετρικός τους χαρακτήρας και άλλοτε όχι. Τα επεισόδια που δημιουργούνται περισσότερο υπαινίσσονται παρά αποκαλύπτουν, με αποτέλεσμα το ορατό να εναλλάσσεται με το κρυφό ως μια πάλη ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη. Μέσα από τη διαδικασία ολοκληρώνεται το έργο οδηγούμενη από τον απόηχο των αφηγήσεων.

The issue of the materiality of wool as a primary and daily material is the core of my work. Emphasis is put on the symbolic value of the material, for it is a kind of material charged with experiences. Wool is a medium that creates a concrete communication environment and constitutes an element of human identity, human history, human culture and human existence itself. The animal product is transformed through visual creation to a material that acquires narrative dimension conveying concepts, images, experiences and obtains a distinctive meaning due to its relation to the human being. The material of wool itself stands as the fundamental medium for the creation of artworks carrying a twofold nature. It functions on the one hand as a practical tool that ‘colours’ surfaces, on the other it carries a sense of self-referentiality, that not only does it aid narration and its evolution, but also constitutes a part of it.

I am involved in a dialogue with the culture of the past and try to study the qualities of the material in multiple ways: In two-dimensional artworks by the technique of ‘embroidery’, where wool with the help of the needle permeates paper and textile suggesting a form of violence, molding abstract compositions with forms and lines, leaving visual viewing gaps of the initial surface of the paper or the textile which sometimes show their volumetric character and sometimes not. The sequences created imply rather more than reveal, and as a result the visible alternates with the hidden as a fight between memory and oblivion. Through the process the work of art is being completed driven by the narrative echo.